سخن

سخن زیبا، آثار و برکت های فراوانی دارد و تنها نصیب کسی خواهد شد که زبان خود را به زیباگویی عادت دهد. امام زین العابدین «علیه السلام»، به پنج نمونه از آثار آن اشاره فرموده است:

«القولُ الحسنُ یُثْرِی المالَ وَ یُنْمِی الرّزْقَ وَ یُؤخِّرُ الاجَلَ وَ یُحَبِّبُ اِلَی الاهْلِ وَ یُدْخِلُ الْجَنَّةَ»

«سخن زیبا مال و ثروت را زیاد می کند؛ روزی را افزایش می دهد؛ مرگ را به تأخیر می اندازد؛ آدمی را محبوب خانواده اش می سازد و او را وارد بهشت می کند.»

امام علی «علیه السلام» نیز خوش زبانی و نیک گفتاری را موجب زیاد شدن دوستان و کم شدن دشمنان می داند و می فرماید:

«غَوِّد لِسانَکَ لینَ الکَلامِ وَ بَذْلَ السَّلامِ یَکْثُرْ مُحِبُّوکَ وَ یَقِلُّ مُبْغِضُوکَ»

«زبانت را به نرم گویی و سلام دادن عادت ده تا دوستان تو بسیار و دشمنانت اندک شوند.»

رسول خدا «صلی الله علیه و آله و سلم» در اندیشیدن به عاقبت سخن پیش از بیان آن، می فرماید:

«من لَم یَحْسَبْ کَلامَهُ مِنْ عَمَلِهِ کَثُرَتْ خَطایاهُ وَ حَضَرَ عَذابُه.»

«کسی که سخن خود را جزو اعمالش به حساب نیاورد و بی پروا حرف بزند، لغزش هایش بسیار و عذابش نزدیک شده است.»