نفس ناطقه قدسيّه

همه از آن، و حسنت خوشه‌چينند

كه «آن» حسن را، دريا و كانى‌

مبين بر ظاهرت، كز روى باطن‌

جهان جانى و جانِ جهانى‌

چنين فرشى و بى‌سامان بشايد

كه عرشىّ و شهِ سامانيانى‌

به جان باشد سپهرت، گوىِ چوگان

‌به تن، گر قبضه زين خاكدانى

‌كه دائم، جانِ او، انبازِ جسم است

‌تو آخر خارج از كون و مكانى