گیتی

يا رب اين قاعدۀ شعر بگيتى كه نهاد
كه چو خيل شعرا خير دو گيتيش مباد
گفتنش كندن جان است و نوشتن غم دل
محنت خواندنش آن به كه ازو نارى ياد
خود از آن كس چه بكاهد كه تو خوانيش بخيل
يا بر آن كس چه فزايد كه تواش خوانى داد
كاغذى پر كنى از حشو و فرستى بكسى
پس برنجى كه چرا كاغذ زر نفرستاد