زيبايى

زيبايى خيره كننده اى است دراين كيهان بزرگ و در مجموعه هايى جزئى از طبيعت كه پيرامون ما را گرفته و در چشم اندازه ما مشاهده مى شوند. چيزى كه اختصاص به پرواز به وسيله زيبايى محسوس يا معقول دارد انبساط روانى وابتهاج روحى است كه پرواز با زيبايى به سوى جمال مطلق داراست در صورتى كه درك نظام قانون هستى چون بايد با تمركز قواى دماغى باشد تا بتواند سالك راه حق را به مقصد جلال مطلق خداوند رهنمون گردد همواره مستلزم انبساط وابتهاج روانى نيست يا لااقل اين انبساط وابتهاج شبيه به آنچه كه دراحساس زيبايى قابل شهوداست وجود ندارد. و به هر حال هر دو عامل : زيبايى و نظم قانون از عالى ترين وسائل پرواز به ملكوت جمال و جلال الهى مى باشند. يك اشتراك ما بين زيبايى و نظم و قانون وجود دارد كه بسيار بااهميت است و آن اين است كه ما حقيقتى را در درون خود به عنوان زيبايى مطلق داريم و بدون اين كه آن راازافراد عينى انتزاع كنيم به هر يك از افراد و مصاديق زيباييها تطبيق مى كنيم مانند: گل چشمه سار مهتاب آبشار دريا شكوه كوهها صورت هاى زيباى انسانها آسمان لاجوردين پرستاره آهنگهاى موزون خط زيبا و... بديهى است كه اين زيبايى ها بسيار متنوعند و جامع مشترك حقيقى در ماهيت خود ندارند يعنى ماهيت گل با چشمه سار مفهوم مشترك ندارد مهتاب با آبشار دريا با كوه صورت زيباى يك انسان با آسمان يا آهن موزون و يك خط زيبا هيچ مفهوم مشتركى در ماهيت ندارد و بااين همه حقيقتى به عنوان زيبايى در درون ما وجود دارد كه بر يكايك همه زيباييها قابل تطبيق است . همچنين يك حقيقت به عنوان نظم هستى و قانونمندى كلى كائنات در درون ما قابل دريافت است كه قابل تطبيق بر يكايك موارد نظم و قانون حكمفرما در عالم هستى مى باشد. يك تفاوت مهمى كه ما بين زيبايى و نظم و قانون وجود دارداين است كه در فوق زيباييها محسوس زيباييهاى معقولى كه قابل دركند نيز وجود دارند مانند: عدالت