شکر

 در لغت به معنای شناخت نعمت و سپاسگزاری از منعم است. یکی از ارکان اساسی در معنای شکر، شناخت و معرفت نعمت است. یعنی وقتی بنده دانست که هر نعمتی فقط از جانب خداست، در واقع او را شکر کرده است.

عرفا عموماً شکر را به سه بخش زبانی، قلبی(علمی) و عملی تقسیم می کنند. بر اساس تقسیمات سه گانۀ شکر، شاکران نیز بر سه قسم هستند:عالِمان، عابدان و عارفان. عالمان با گفتارشان، عابدان با افعالشان و عارفان با ایستادگی بر اعتقادشان نسبت به پروردگار، او را شکرمی گویند.